Neus voor onraad.

Loop maar door, dacht ik.
Met Strup stak ik bij de stoplichten over.
Voor mij stonden 2 ouderen op de stoep.
Ze bleven maar staan.

Dan maar een bochtje eromheen wegens Corana afstand.
En toen zag ik het...
Een bewoner van onze beschermd wonen opvang bij het Leger des Heils lag plat op het groene gras voor de flat.
Op zijn rug, in stilte.

Deze bewoner had de hele week al een beige tuinbroek van een bouwbedrijf aan.
Het stond hem grappig. Ik had het al aan echtgenoot R verteld.
Afgelopen winter had hij een Uggs outfit, compleet met laarzen en lammy jas.
Ik zie hem als hij een keer of 4 per dag onderweg is naar de supermarkt.
Hij loopt altijd snel.

De ouderen waren bezorgd.
Struppi ook, hij is gevoelig als een watje.
Hij blafte 1 keer, dat is zijn sterkste kant, laten horen dat je er bent.

En, er bewoog een knie.
Gelukkig, de man was in leven.
Strup dacht, ik herhaal deze actie, ging meer blaffen, de bewoner kwam kreunend omhoog.
Brabbelde ja, ja, ja.
Strup en ik zijn een paar huizen verder gelopen en hebben de begeleiders gebeld of ze hun bewoner kwamen ophalen.

Ik heb later in de week nog gebeld naar de begeleider.
De bewoner is weer op de been, drinkt weer koffie.

Omdat ik niet meer werk ben ik meer thuis dan vroeger, ik kijk veel naar buiten.
Daardoor zie ik de bewoners van het beschermd wonen voor dak- en thuislozen langslopen.
Ze zijn onderweg naar de supermarkt.

Zijn er overeenkomsten of juist verschillen tussen hen en mij?

We leven per dag.
We werken niet meer.
We hebben niet zo lange vooruitzichten.
We leven samen in Tuindorp Oost.
We zijn zoals we zijn.
We hebben begeleiding nodig.

Verschil, ik heb erover nagedacht, ik kan het niet bedenken.