Pakketje levenstijd gezocht

19 jaar was ik, leerlingverpleegkundige op de kraamafdeling.
10 bevallingen "halen" voor het blauwe aftekenboekje.
Het bijwonen van een geplande keizersnede was een grote wens van mij, spannend, de operatie kamer zien een baby geboren zien worden....
Ik droomde er zelfs een beetje van in de nacht.

De liftdeuren gingen open toen ik me in de ochtend wilde omkleden in mijn witte jurk en daar stonden mijn collega's.
De reis couveuse ging niet naar boven naar de ok maar naar beneden afdeling verloskunde, leeg....

Ik was geschokt, was ik te laat?
Had ik iets niet goed begrepen?

De baby bleek aan het einde van die nacht tijdens de keizersnede op de operatiekamer overleden te zijn, de baarmoeder was onverhoopt gescheurd, ik schrok en stamelde dat ik de ingreep gemist had.

Later die dag moest ik bij de hoofdzuster komen, ze was niet tevreden over mijn ongehoorzame gedrag.
Ik had mijn emoties en teleurstelling te duidelijk laten zien.
Ik moest er zijn voor de moeder die haar kindje had verloren, wat ik natuurlijk deed, zo goed als ik kon.

Deze gebeurtenis van lang geleden kwam in mijn gedachten door de Corona.
Wat is nodig om het goede te doen? Wat had ik toen te leren over mijn gezichtsuitdrukking?

Het leren houdt nooit op, ik ben zo doorzichtig en open dat je de teleurstelling op mijn gezicht te ziet.
Ik denk aan alle mensen in het ziekenhuis die zorg en quarantaine nodig hebben.

Maar wat betekent dit voor mij, het koesteren van de tijd voor bezoekjes van familie en vriendinnen.
Hoe gehoorzaam moeten we zijn als de tijd doortikt?

Alles is anders door hoest en IC bedden stoelendans. Op het journaal wordt gesproken over weken en soms over maanden thuisblijven, afspraken worden afgezegd.

Thuiswerken kan ik niet, blogjes schrijven wel, vanachter het raam van ons huis.
Hopend op extra levenstijd, zodat ik een plan kan bedenken voor na de Corona.

Ik wens jullie een goede thuiswerkweek!