Wat als alles rustig is?

Na alle Texelse en Katwijkse hoogtepunten en avonturen is het stil.

Buren, dochter J, zoon G, familie, bijna iedereen is op pad naar België, Frankrijk, Zeeland en Italië.

De tuinen zijn stil, alleen de tweeling verderop oefent op brabbelen en lopen.

Soms is het jongetje ondernemend heel koddig om te horen.

Ik denk dat hij dan iets eet wat niet mag of aan een plant trekt.

Het kleine meisje doet dat niet, grappig alles groeit vanzelf.

De enigen die wel lawaai maken zijn Struppi en Olijf.

Zij zijn van de bewaking.

Als er onraad of gezelligheid is, zoals de postbode, de bel, een dichtslaande auto deur van de baas slaan ze aan.

Ook de poortdeur wordt met een uiterste accuratesse in de gaten gehouden.

Gisteren heb ik poes Diva B geaaid in het huis van dochter J.

Diva geniet van de tuin en loopt over de schutting.

Leuk maar komt ze dan nog terug?

Ik doe daar wel stoer over maar voel me ook verantwoordelijk.

Hops, na 20 minuten zet ze haar nagels weer tegen de schutting en komt ze even kijken.

Gelukkig.

Intussen heb ik de gordijnen open gedaan en zie dat Diva een kuiltje heeft gemaakt in het bed.

Zo schattig, het ruikt natuurlijk naar haar baasjes.

Morgen ga ik weer een uurtje, aaien, water verschonen, kattensnoepje aanbieden...

De bijen zoemen lustig en de pepers komen in bloei, de tijd gaat verder.

Mijn wekelijkse woord was talmen, opzettelijk vertragen.

Het tegenovergestelde van impulsief handelen.

Ik ben niet van het talmen, hoe is dat voor jullie?

Ik log even in voor een nieuw woord bij schrijf en groei.
Geven, dat past me beter denk ik nu, volgende keer meer daarover.