Ik heb alles wat een mens kan verlangen

          

Wat zal ik schrijven....

De honden zitten bij me in de kamer, de kinderen zijn naar hun geliefden en hun huizen.

Vandaag was er nieuws over de tumor.

De epilepsie was geen goede voorbode een paar weken geleden.

De tumor is gegroeid.

De neuroloog en de verpleegkundige specialist kwamen gelijk met het nieuws na de MRI.

Ondanks dat we mondkapjes droegen drupten de emoties. Zelfs alleen onze ogen spraken.

De tumor in mijn hoofd is mijn vriend, hij heeft me tijd gegeven en plezier, ik ken hem al 20 maanden.

En nu wordt alles anders, of misschien toch niet zo anders.

De dokters gaan volgende week overleggen.

En ik mag het zeggen.

Hoe mooi is het dat ik zoveel mensen heb leren kennen.

De huisarts, wat een lieverd, zorgt voor ons allemaal, de psycholoog met een prachtige naam die met me meedenkt.

Het expertise centrum voor euthanasie die me met zorg omringt en hulp T die me iedere week weer doet lachen onder het schrobben en stofzuigen.

Ik roei fiets en gym bij de fysio, trots dat ik mee mag doen.

En iedere dag is er weer een mooie dag om aan te beginnen, ik mis jullie nu al.