Homeward bound

Wat zit jij nou te kijken?
Zoon G komt een emmer muurverf halen.
Nick en Simon, zeg ik.
Nick en Simon?
Hoe kom je daar nou bij?
Je eet geen vis, woont niet in Volendam, waarom kijk je daar naar?

Eh.....

Ze hebben altijd plezier, hebben een heel aparte taal waar ik om moet lachen.
Ze zingen liedjes van Simon and Garfunkel uit mijn jeugd.
Nick en Simon zoeken naar Paul Simon en Art Garfunkel en zijn in New York.
Daar gaat je hart überhaupt van open.

Ze zoeken in huizen, café "Old Friends" en zelfs in een verpleeghuis United Hebrew waar Simon and Garfunkel lang geleden een concert gaven.

Onze Nick en Simon interviewen de oude mensen die daar nu wonen.
Ze vroegen hoe oud ben je en hoe oud voel je jezelf.
Er was een man van bijna 80 die zich 27 voelde, dit kwam omdat hij op zijn 27ste zijn liefde voor het leven ontmoette.

De volgende vraag was aan een mevrouw van in de 90.
Zij hield het meest van de leeftijd 4 jaar omdat er toen puppies in haar huis kwamen.

Heb je nog een bucket list?
Daar weet ik het antwoord niet op, ik zat een beetje mee te schrijven met de tv, maar wel een mooie vraag om te stellen aan mensen in een verpleeghuis.

Er volgde nog een vraag over levenslessen:
- had ik maar beter mijn best gedaan op school
- be happy
- leer van het leven
- doe iedere dag je best

Ik heb genoten van het interview.
Nick en Simon zongen in de zaal van het verpleeghuis Mrs Robinson en Homeward Bound, de ouderen prevelden en wiegden mee.
Homeward Bound, huiswaarts gebonden, hoe mooi, daar lopen toch de tranen van over de wangen.
En als je tijd hebt zou ik de uitzending nog even kijken, de oude mensen keken zo blij tijdens de interviews en genoten van de aandacht.

Ik wens jullie geluk en plezier, allemaal.